"Ό,τι και αν γίνει μην μιλήσεις το όνομά σου να ζητήσεις
περιστέρι που γυρεύει ένα αστέρι για να ανέβει
για να δείξει πως υπάρχει μέσα σ' όλο αυτό το χάρτη..."
Αν μου ζητούσε κάποιος αναγνώστης να του προτείνω μια νέα δισκογραφική πρόταση, θα του συνιστούσα ανεπιφύλακτα τη πρώτη δισκογραφική δουλειά του Κώστα Χρονόπουλου! Ο δίσκος "Σαν μια φωτογραφία" δεν είναι απλά ένας δίσκος που αρχικά σου δημιουργεί εμπιστοσύνη στο άκουσμα και μόνο της συμμετοχής του Μπάμπη Στόκα και του Δημήτρη Καρρά, αφού στο σύνολό του καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια "ψαγμένη" δουλειά με δουλεμένες ενορχηστρώσεις, πρωτότυπες συνθέσεις και στίχους που έχουν κάτι παραπάνω να σου πουν από τα τετριμμένα λογάκια του τύπου "σ' αγαπώ - μ' αγαπάς".
Ο Κώστας Χρονόπουλος ανήκει στη κατηγορία των αυτοδίδακτων μουσικών που ξεκίνησαν να ασχολούνται με τη μουσική την εποχή που το εκπαιδευτικό σύστημα βρισκόταν έντονα στο προσκήνιο, λόγω των τρίμηνων σχολικών καταλήψεων. Τότε ήταν που αποφάσισε, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του, να αρπάξει μια κιθάρα και να εκφράσει τις εφηβικές του ανησυχίες μέσα απ' το μαγικό κόσμο της μουσικής. Τον ρωτάω γιατί δεν αποφάσισε να πάει σε κάποιο ωδείο και να ολοκληρώσει τις δημιουργικές του ικανότητες... "Δεν γουστάρω τα ωδεία. Σε κλείνουνε, σου λένε "αυτοί είναι οι δρόμοι". Η μουσική δεν έχει τέτοια πράγματα. Η μουσική είναι... Φαντασία να 'χεις και παίζεις! Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Δεν σημαίνει πως κάποιοι μπορούν και κάποιοι άλλοι δεν μπορούν. Όλοι..." Έχει ισχυρή τη δύναμη της θέλησης και η αλήθεια είναι ότι διαθέτει μια απ' τις αρετές που θαυμάζω πολύ στους ανθρώπους. Το ταλέντο όμως που χωρά σε όλη αυτή την ιστορία; O ίδιος με εκπλήσσει όταν μου απαντά: "Θέληση να υπάρχει... Και να γουστάρεις. Να βλέπεις κάποιο μουσικό όργανο και να θες να το κρατήσεις. Και αυτό θα σου μιλήσει από μόνο του..."
Μετά το σχολείο ακολουθεί και ολoκληρώνει τις σπουδές του στον ήχο, στην εικόνα και στο video. Λίγο καιρό αργότερα, όταν το μουσικό υλικό αποκτά πια ολοκληρωμένη μορφή, αποφασίζει να απευθυνθεί στη Universal, που εκτιμά τη προσπαθειά του και προχωράει στην έκδοση του πρώτου προσωπικού του δίσκου τον Ιούνιο του φετινού καλοκαιριού.
Music Corner: Τι είναι αυτό που προσπαθείς να μεταφέρεις μέσα από τη μουσική σου;
Κώστας Χρονόπουλος: Το κόσμο μου. Ξέρεις, η μουσική δεν είναι παραγγελία για να λες "γράψε κάτι γι' αυτό". Είναι κάτι που έχεις νιώσει, που σ' έχει πληγώσει ή που έχεις δει στο δρόμο και πας στο σπίτι και σε ανύποπτη στιγμή το έχεις γράψει...
M.C.: Τι σημαίνει για σένα η κυκλοφορία του πρώτου σου δίσκου; Ήταν κάτι που το επεδίωκες;
Κ.Χ.: Το ήθελα, αλλά το ήθελα με το δικό μου τρόπο. Η ευθύνη είναι δική μου 100%. Ήθελα να μη βάλει κανένας χέρι σ' αυτό που έχω κάνει ή σ' αυτό που φαντάζομαι να κάνω.
M.C.: Δεν είναι λίγο δύσκολο να το πετύχεις αυτό;
Κ.Χ.: Πολύ δύσκολο, γι' αυτό είμαι 28 χρονών και το έχω πετύχει τώρα. Αλλιώς θα μπορούσα να το είχα κάνει στα 22. Είναι θέμα επιλογής...
Σκέφτομαι πως είναι ωραία κίνηση που ο τίτλος του δίσκου φαίνεται να επιλέχθηκε για να αποδώσει ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στο Μπάμπη Στόκα που ερμηνεύει το ομώνυμο κομμάτι. Φυσικά δεν θα μπορούσα να αποφύγω την ερώτηση για να μάθω πώς προέκυψε η συνεργασία τους: "Έγραφα το δίσκο στο studio του Δημήτρη Καρρά και την ίδια εποχή οι "Πυξ-Λαξ" είχαν πρόβες για τη τελευταία τους συναυλία στο Λυκαβηττό. Είχα γράψει τότε το "Σαν μια φωτογραφία" και βγαίνοντας έξω για να το ακούσουμε στο στερεοφωνικό και να δούμε αν είναι καλό, το άκουσε ο Μπάμπης, με ρώτησε αν είναι δικό μου και του λέω: "Θα το πεις"; Toν άνθρωπο δεν τον είχα δει και δεν τον ήξερα μέχρι τότε. Του έδωσα τους στίχους, πήρε το κομμάτι και μετά από μια εβδομάδα ήρθε και το είπε. Μετά γνωριστήκαμε, πήγα απ' το σπίτι του και ήρθε απ' το σπίτι μου και παίξαμε. Όταν είσαι στο σπίτι, είναι άλλη φάση γιατί κάθεσαι και πίνεις το ποτό σου, λες πέντε κουβέντες και όταν μετά πιάνεις τη κιθάρα, επικοινωνείς διαφορετικά..."
Η αλήθεια είναι πως αν τύχαινε να ακούσω πρώτα το cd και να διαβάσω αργότερα το βιογραφικό του, θα μου ήταν δύσκολο να πιστέψω πως η συνάντησή τους ήταν τυχαία. Πιστεύω πως η μουσική τους συνύπαρξη είναι από τις πιο ταιριαστές συνεργασίες που έχουν γίνει ποτέ, γι' αυτό θα μου ήταν ιδιαίτερα αρεστό να ακούσω στο μέλλον μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του πρώην μέλους του "Πυξ-Λαξ" με την υπογραφή του Κώστα Χρονόπουλου.
Γενικά δεν φαίνεται να χαίρεται ιδιαίτερα την όλη διαδικασία των συνεντεύξεων, μου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που προτιμά να μιλάει μόνο μέσω της μουσικής του. Απ' την άλλη πλευρά, αυτό με κάνει να ανυπομονώ ακόμα πιο πολύ για τις επερχόμενες live εμφανίσεις του τη Παρασκευή 21 Οκτωβρίου και το Σάββατο 22 Οκτωβρίου στο γνωστό χώρο του "House of Art". Εκεί θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε δικά του τραγούδια αλλά και αγαπημένα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Για παράδειγμα, το "Μέτρησα" είναι μια δημιουργία του Νίκου Ζούδιαρη που τον ενθουσίασε τόσο πολύ απ' τη πρώτη στιγμή που το άκουσε, ώστε φρόντισε να το εντάξει αμέσως στο πρόγραμμα των φετινών συναυλιών του. Ο φετινός χειμώνας θα τον βρει να παρουσιάζει τη δουλειά του σε διάφορες μουσικές σκηνές σε όλη την ελληνική περιφέρεια.
Μου μιλάει επίσης για την εμπειρία στο γύρισμα του πρώτου του video - clip. Παρόλο που τώρα πια το αντιμετωπίζει με χιούμορ, μου αναφέρει ότι αρχικά δεν το βρήκε καθόλου διασκεδαστικό! Θεωρώ πάντως ότι το αποτέλεσμα άξιζε το κόπο και παρόλο που φροντίζω να του επισημάνω ότι το τραγούδι που θέλησα αμέσως να ξανακούσω μετά τη πρώτη του ακρόαση είναι η "Λίμνη", πιστεύω ότι η "Σκιά" είναι το καταλληλότερο τραγούδι που θα μπορούσε να οριστεί ως πρώτο single αυτού του δίσκου. Η συζήτησή μας συνεχίζεται για διάφορα θέματα που περιστρέφονται γύρω απ' τη μουσική και είναι απ' τις ελάχιστες φορές που νιώθω ότι τα δικά μου σχόλια περιττεύουν απέναντι στο δικό του, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, λόγο...!
M.C.: Αλήθεια, ποιο πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που κάνει ένα σπουδαίο τραγούδι να ξεπερνάει το χρόνο και να ονομάζεται διαχρονικό;
Κ.Χ.: Η στιγμή! Ό,σο πιο δυνατή στιγμή είναι αυτή που θα νιώσεις, τόσο πιο δυνατό είναι το τραγούδι που θα γράψεις. Και θα μείνει...
M.C.: Τι σημαίνει επιτυχία για σένα; Την ορίζεις με γνώμονα τις πωλήσεις, τη καθολική αποδοχή της δουλειάς σου από τους συναδέλφους σου ή με το κατά πόσο το κάθε τραγούδι που γράφεις θα πετύχει το στόχο του, όταν φύγει από σένα;
Κ.Χ.: Με το χειροκρότημα. Όταν με το καλό έρθεις στο House Of Art, δεις να βρίσκονται από κάτω δέκα, είκοσι ή διακόσια άτομα και εμείς θα παίζουμε, θα γουστάρουμε και δεν θα θέλουμε να φύγουμε. Κατά τ' άλλα, το παιχνίδι με τις πωλήσεις είναι βρώμικο και δεν μου αρέσει.
M.C.: Πώς βιώνεις τις στιγμές που είσαι πάνω στη σκηνή;
Κ.Χ.: Είναι το κάτι άλλο... Είναι απίστευτο! Έχουμε στήσει μια μπάντα που παίζουμε μαζί και το θέλουμε τόσο πολύ, που πάμε για πρόβα και ξεχνάμε να φύγουμε! Είναι σαν να κάνουμε κάθε φορά ένα μικρό ή μεγάλο live.
M.C.: Ποια είναι η γνώμη σου για τους νέους τραγουδιστές που επιλέγουν να προβληθούν μέσω της τηλεόρασης και των παιχνιδιών αναζήτησης ταλέντων;
Κ.Χ.: Δεν με αφορούν ούτε οι επιλογές τους, ούτε οι ίδιοι. Δεν είναι δρόμος αυτός! Να κάτσεις και να το παλέψεις... Δηλαδή πρέπει να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών για να κάνεις κάτι; Kαι μετά θα βγαίνεις στο καθρέφτη και θα λες ότι γουστάρεις; Τι είναι αυτό που γουστάρεις δηλαδή;
M.C.: Πιστεύεις ότι το ελληνικό τραγούδι περνάει κρίση στις μέρες μας;
Κ.Χ.: Έχουν καιρό να βγουν ωραία πράγματα...
M.C.: Δεν βρίσκεις σημάδι ελπίδας σε κάποιους πρωτοεμφανιζόμενους;
Κ.Χ.: Kαι βέβαια... Αλλά δεν είναι μόνο να πάρεις ένα δίσκο, να ακούσεις ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι και ο υπόλοιπος δίσκος να μην ακούγεται. Για παράδειγμα, η τελευταία δουλειά του Παύλου Παυλίδη είναι πάρα πολύ όμορφη. Πάντως δεν βγαίνουν συνολικά ωραίες δουλειές, να ψάχνεις και να μην ξέρεις ποιο τραγούδι να ξεχωρίσεις...
M.C.: Είσαι σύμφωνος με τις "ταμπέλες" στο ελληνικό τραγούδι;
Κ.Χ.: Όχι, καθόλου. Όταν με ρωτούν για το cd, τους λέω ότι είναι ελληνόφωνο και τίποτ' άλλο. Δηλαδή τι να απαντήσεις και τι ταμπέλα να βάλεις; Ότι είναι έντεχνο; Και τα άλλα τι είναι... Άτεχνα;
M.C.: Αφού λοιπόν δεν είσαι υπέρ των διαχωρισμών στο ελληνικό τραγούδι, να θεωρήσω πως θα μπορούσες να προβείς σε μια συνεργασία με κάποιον που δεν ανήκει στο είδος της μουσικής που γράφεις;
Κ.Χ.: Όχι, είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου.
M.C.: Για παράδειγμα, κάτι ανάλογο είχαν κάνει οι Πυξ-Λαξ παλιότερα με τον Βασίλη Καρρά...
Κ.Χ.: Αν είσαι φίλος με τον άλλον, ταιριάζετε και σου αρέσει αυτό που είναι, δεν λέω όχι για να κάνεις κάτι τέτοιο. Πρέπει όμως να στο πει το τραγούδι, γιατί το ίδιο το κομμάτι σου ζητάει πράγματα όσο το φτιάχνεις και το θέμα είναι να βγει όσο καλύτερο γίνεται. Αν πρέπει να το τραγουδήσει ο τάδε τραγουδιστής ή ο,ποιοσδήποτε άλλος, τότε θα το τραγουδήσει αυτός που πρέπει.
M.C.: Δηλαδή σε κινεί η ίδια η μουσική να το κάνεις...
Κ.Χ.: Είναι πολλές φορές που σου έρχεται κάποιο όνομα και λες "Θα ήταν ωραίο να το πει αυτός. Θα του ταίριαζε, θα το έλεγε καλύτερα από μένα".
M.C.: Σου έγινε ποτέ κάποια κριτική που να σε προβλημάτισε πολύ;
Κ.Χ.: Με προβληματίζει που δεν έχω ακούσει ακόμα κακό λόγο για το δίσκο. Δεν μου έχει πει κάποιος, ο οποίος έχει ακούσει τη δουλειά μου και έχει θάρρος μαζί μου, ότι ο δίσκος δεν είναι καλός. Ακόμα και με φίλους μουσικούς συνέβη αυτό, που αυτοί ξέρεις, είναι πιο δύσκολοι...
Του απαντώ ότι αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Σημάδι ότι "παραδέχονται" αυτό που έχει να καταθέσει. Αυτό που μένει είναι να το διαπιστώσουν και οι ακροατές εκείνοι που αναζητούν και αρέσκονται να ανακαλύπτουν κάποιες στιγμές αλήθειας μέσα στο γαλαξία της ελληνικής μουσικής... Σαν να ζουν μια "παραμυθένια χαρά"!
